De alweer tweede maand van het ‘nieuwe’ jaar staat voor de deur, maar terwijl het tumbageweld weer losbarst, maken ambtenaren nog altijd geen deel uit van de basisverzekering ziektekosten (bvz) en nog steeds is er geen akkoord over de versoberde pensioenen. Behalve dat dit elke maand, elke week en elke dag dat dit langer duurt extra - niet begrote - overheidsuitgaven met zich meebrengt, die op een andere manier moeten worden gecompenseerd, is dit ook allerminst fair ten opzichte van de rest van de bevolking. In een eerder redactioneel commentaar werd er al op gewezen dat er steeds meer sprake is van een tweedeling. Niet (alleen) van rijk en arm. Of van ondernemer en werknemer. Maar (ook) van de gewone burger versus de ambtenaar. Terwijl de bvz-premie met ingang van 1 januari 2015 verder is opgetrokken tot 13,9 procent (op te brengen door de werkgever en de werkende in het bedrijfsleven), is de overheidsdienaar nog altijd geen participant in het bvz-stelsel (met hogere premie en versoberde dekking). En dan te beseffen dat de bezuinigingsmaatregelen de niet-ambtenaar worden opgedrongen door de wetgever (regering en Staten) juist omdat het de overheid is die haar huishoudboekje op orde moet hebben. Met andere woorden: de mensen buiten de overheid moeten bloeden voor de tekorten van de overheid, terwijl personen die voor de overheid werken buiten schot blijven. Dat is een grote onrechtvaardigheid. Waarom zou er een onderscheid moeten worden gemaakt tussen ‘gewone mensen’ (werknemers in de particuliere sector) en ‘speciale mensen’ (ambtenaren)? En vooral: waarom moet dit nog langer in stand worden gehouden? Terwijl de werkenden in het bedrijfsleven overgeleverd zijn aan de besluiten en grillen van de ambtelijke top (regeerders, parlementariërs en hoge overheidsfunctionarissen), gelden voor het ambtelijk apparaat zelf andere regels en worden hun belangen met hand en tand verdedigd door de kennelijk almachtige overheidsvakbonden. De regering - de coalitie van PS/ PAIS/PNP/Sulvaran - is na twee jaar kennelijk niet bij machte om zaken door te drukken. Het zogenoemde ‘escalatiemodel’ is nog niet in stelling gebracht of maakt weinig indruk. In het meeste recente verslag van de Centrale Bank (CBCS) wordt melding gemaakt van de noodzaak om gefocust te blijven op gezonde en houdbare publieke financiën. En dat in dit kader eind 2014 overeenstemming was bereikt (lees: leek te zijn bereikt) over het meedoen van ambtenaren aan de bvz en de pensioenhervorming. Over een paar dagen is het februari 2015. Hoezo solidariteit? Eerder is er sprake van een tijdbom, want hoe lang accepteert de werknemer in het bedrijfsleven het nog om tweederangsburger te zijn?